www.womanishly.fora.pl

Yen

Bo życie jest piekne, tylko ja tego nie dostrzegam.
Tylko ja boję się być z moim chłopakiem jak jest ciemno i nie ma nikogo w domu. Tylko mi przypominają się wtedy horrory.
Tylko ja myślę ostatnio o samotności, którą niesie śmierć. Tylko ja umieram nocami ze strachu.
Tylko ja udaję, że wszystko jest w porządku, że nic sie nie stało. Że sie przyjaźnimy. TYlko ja daje po sobie jechać.
Ale nie tylko ja jestem do dupy.

Yen

Spacer po zamarzniętym jeziorze, które dodatkowo w nocy pokrył śnieg jest tak romantyczny jak brzmi. Albo i bardziej? Łażenie po działkach w poszukiwaniu jakiegoś kwiatka na przeproszenie mojej siostry jest co najmniej zabawne. A znalezienie kolców od róży śmieszy mnie jeszcze bardziej.
Cieszę się, że ten dzisiejszy dzień tak miło się zaczął. A w planach na wieczór mamy równie miłe rzeczy, jak na przykład oglądanie filmów w czwórkę.
To nic, że w międzyczasie muszę skończyć sprzątać pokój i zabrać się za łazienkę. Szybko pójdzie, bo dzisiaj jest dobrze i tak ma zostać.

Uwielbiam patrzeć jak się śmiejesz. Uwielbiam dotykać twe dłonie. Uwielbiam, gdy jest tak beztrosko, gdy można zaszaleć i gdy to szalenstwo nas rozluźnia.

Uwielbiam Twój śmiech

Yen

Treningi daję mi zawsze niesamowicie dużo pozytywnej energii. Nawet, jeżeli niemal cały czas mamy kokyunagi, czyli rzuty. Bardziej ćwiczymy poprawne padanie, niż sam rzut, no ale to nic.
Ale są tam CI ludzie. Tacy... pozytywni. Weseli, inteligentni, w różnym wieku. Moi.
W czerwcu egzamin, a ja nic nie umiem; trzeba sie wziąć za siebie.

Siostra ma urodziny ósmego, Mateusz dwudziestego lutego. Prezent. Co im, cholera, dać? Dwóm najbliższym mi osobom?

Yen · Wysłany: Czw 23:04, 19 Mar 2009 Temat postu:

Wróciłam godzinę temu z treningu, który skończył sie godzin temu dwie. Słucham Skorpioników, których mam od kolegi. Dobrze jest mieć dobrych kolegów. Dobrze jest mieć aikdio i tych ludzi, którzy je trenują. z którymi można być 25 godzin na nogach i spać jedynie 3. Być posłuszym trzeciemu aikidoce swiata i ćwiczyć pewnien ruch dłonią. Gadać na korytarzyku między kiblami. Udawać, że sie śpi na macie, gadać do późna. Jeździć koleją; kupować bilety (11 ulgowych, jeden normalny, bo ktoś zapomniał legitymacji i jeden super ulgowy, bo ktoś ma inwalidzką legitymację). Zwiedzać miasto od strony komisariatu, sali (z której się ucieka w trakcie egzaminów na stopnie mistrzowskie z podejrzanymi siatkami) i pobliskiego supermarketu, w którym się kupuje śniadanie skacowanemu 'opiekunowi'. Ewentualnie robienie śniaania na macie i grupowe picie sztańskiej kawy, cholernie mocnej i niedobrej. No, ale jeden kubek musiał starczyć dla wszytskich. Takich ludzi warto znać. Każde z nich jest różne. Sporą część stanowią ludzie, którzy prawie sie nie odzywają. Trzeba umieć docenić i polubić ich milczenie. Inni gadają znów za trzech. Każdy inny, wszytscy równi, jak to głosi moja przypinka kupiona na Open Air w moim miasteczku.
Isoyama miała rację mówiąc, ze aikdio służy również nawiązywaniu znajomości, kontaktów, ze zbliża ludzi.
A. również tam była. Cały czas trzymałyśmy się razem, było pięknie, cudownie i wspaniale. Oby więcej takich chwil:).